آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2604

1 آن چهره و پیشانی شد قبله حیرانی تشویش مسلمانی ای مه تو که را مانی

2 من واله یزدانم در حلقه مردانم زین بیش نمی‌دانم ای مه تو که را مانی

3 هم بنده و آزادم ویرانه و آبادم هم بی‌دل و دلشادم ای مه تو که را مانی

4 هر جسم که بر سر شد جان گشت و قلندر شد هم مؤمن و کافر شد ای مه تو که را مانی

5 شاد آنک نهد پایی در لجه دریایی با دیده بینایی ای مه تو که را مانی

6 باشد ز توام مفخر فارغ شدم از دلبر از طعنه و از تسخر ای مه تو که را مانی

7 من زان سوی دولابم زان جانب اسبابم تو محو کن القابم ای مه تو که را مانی

8 بر عاشق دوتاقد آن کس که همی‌خندد زان خنده چه بربندد ای مه تو که را مانی

9 شمس الحق تبریزی در لخلخه آمیزی ای جان و جهان می‌زد ای مه تو که را مانی