ایسرو روان که خوشتری از اهلی شیرازی رباعی 477

1 یکره چو غنچه خنده زنان بین بسوی ما باشد که بشکفد گل دولت بروی ما

2 ای نوبهار جان مگر از ابر رحمتت رنگی برآورد چمن آرزوی ما

1 بهل حکایت شیرین بکوهکن مارا چراغ مرده چه پرتو دهد دل مارا

2 رخ تو زنده کند مرده وین عجب نبود چه کم رمعجز عیساست روی زیبا را

1 تا روز حشر کم نشود سوز داغ ما هرگز بیمن عشق نمیرد چراغ ما

2 مست فراغتیم باقبال می فروش خلوت نشین بخواب نه بیند فراغ ما