ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 297

1 ای در غم تو به سوز و یارب بگریسته آسمان همه شب

2 گر چرخ بگرید و بخندد آن جذبه خاک باشد اغلب

3 از بس که بریخت اشک بر خاک شد خاک ز اشک او مطیب

4 از گریه آسمان درآمد صد باغ به خنده مذهب

5 من بودم و چرخ دوش گریان او را و مرا یکی‌ست مذهب

6 از گریه آسمان چه روید گل‌ها و بنفشه مرطب

7 وز گریه عاشقان چه روید صد مهر درون آن شکرلب

8 آن چشم به گریه می‌فشارد تا بفشارد نگار غبغب

9 این گریه ابر و خنده خاک از بهر من و تو شد مرکب

10 وین گریه ما و خنده ما از بهر نتیجه شد مرتب

11 خاموش کن و نظاره می‌کن اندر طلب جهان و مطلب