در سجود آستانت از سفر از اهلی شیرازی غزل 1001

1 در سجود آستانت از سفر باز آمدیم گر بپا رفتیم از کویت بسر باز آمدیم

2 چو مگس هر چند مارا راندی از خوان وصال ما اسیران بلا کش بیشتر باز آمدیم

3 ریختیم از دیده خون تا ره بکویت یافتیم عاقبت سویت بصد خون جگر باز آمدیم

4 بس شب هجران سبر کردیم تا صبح وصال در گلستان تو چون مرغ سحر باز آمدیم

5 گر چه رفتیم از نظر چون اشک اهلی یکدوروز با هزاران دردمندی در نظر باز آمدیم

6 ز من مجو سر و سامان که من نه آن مستم که زشت و خوب و بد و نیک را خیال کنم

7 اگر ز بخت تفال گهی کنم اهلی اگر ز بخت تفال گهی کنم اهلی