ز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3105

1 ز صبحگاه فتادم به دست سرمستی نهاده جام چو خورشید بر کف دستی

2 ز نوبهار رخش این جهان گلستانی به پیش قامت زیباش آسمان پستی

3 فروگرفت مرا مست وار و می‌گفتم بجستمی من از او گر بهانه‌ای هستی

4 بگفت حیله مکن هین گمان مبر که اگر تن تو حیله شدی سر به سر ز ما رستی

5 بریخت بر من از آن می که چرخ پست شدی اگر ز جرعه آن می دمی بخوردستی

6 بتاب مفخر ایام شمس تبریزی ایا فکنده در این بحر نور شستستی