در صفای باده از جلال الدین محمد مولوی غزل 146

1 در صفای باده بنما ساقیا تو رنگ ما محومان کن تا رهد هر دو جهان از ننگ ما

2 باد باده برگمار از لطف خود تا برپرد در هوا ما را که تا خفت پذیرد سنگ ما

3 بر کمیت می تو جان را کن سوار راه عشق تا چو یک گامی بود بر ما دو صد فرسنگ ما

4 وارهان این جان ما را تو به رطلی می از آنک خون چکید از بینی و چشم دل آونگ ما

5 ساقیا تو تیزتر رو این نمی‌بینی که بس می‌دود اندر عقب اندیشه‌های لنگ ما

6 در طرب اندیشه‌ها خرسنگ باشد جان گداز از میان راه برگیرید این خرسنگ ما

7 در نوای عشق شمس الدین تبریزی بزن مطرب تبریز در پرده عشاقی چنگ ما