در بت پرستی قبله ام چون از اهلی شیرازی غزل 116

1 در بت پرستی قبله ام چون آن بت روحانی است در سجده شکر حقم کاین دولتم ارزانی است

2 دلدار اگر جوری کند از غایت یاری بود جور بتان بر عاشقان دلداری پنهانی است

3 من بی رخ روحانیش در ظلمت غم چون زیم جایی که روز روشنم بی او شب ظلمانی است

4 لب بسته شد هرکس که او دانا شد از علم نظر غوغای بحث مدعی از غایت نادانی است

5 از ملک عالم در گذر آباد کن دل را به عشق کاین ملکش از روز ازل بنیاد بر ویرانی است

6 اهلی براه وصف او تا می توانی پامنه صد سال اگر این ره روی آخر قدم ویرانی است