در سجده خود آن مه صد آفتاب از اهلی شیرازی غزل 564

1 در سجده خود آن مه صد آفتاب بیند یوسف کی این عزیزی هرگز بخواب بیند

2 ما از صفای آن رخ حق بین شدیم و صوفی این نکته در نیابد گر صد کتاب بیند

3 من گرچه دل خرابم بر من چه التفاتش گنجی که از غم خود عالم خراب بیند

4 دل از بهشت وصلش چون راحتی نیابد از دوزخ فراقش تا کی عذاب بیند

5 خوش وقت نیکبختی کز فیض ابر رحمت چون گل مدام در کف جام شراب بیند

6 لب تشنه ماند اهلی بی لعل یار هر چند از گریه هر کناری صد جوی آب بیند