در پیش خود آن نامه چو از رودکی سمرقندی رباعی 21

1 جهانا! چه بینی تو از بچگان که گه مادری، گاه مادندرا؟

2 نه پاذیر باید تو را نه ستون نه دیوار خشت و نه زآهن درا

1 چون بچهٔ کبوتر منقار سخت کرد هموار کرد پرّ و بیوکند مویِ زرد،

2 کابوک را نخواهد و شاخ آرزو کند وز شاخ سوی بام شود باز گردگرد

1 گر من این دوستی تو ببرم تا لب گور بزنم نعره ولیکن ز تو بینم هنرا

2 اثر میر نخواهم که بماند به جهان میر خواهم که بماند به جهان در اثرا

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار