1 پیش چشم خود مگو، گر با تو گویم سوز خویش زانکه می دانی مزاج غمزه کین توز خویش

2 غمزه را گویی چو شاهان زن که نه مردانگیست بر گدایان آزمودن خنجر فیروز خویش

3 من چو گردم کشته، گه گاهی بگردانی به زلف جان من گرد سر آن ناوک دل دوز خویش

4 همره جان کردم از جولانت گردی تا کنم توشه فردای حشر این نعمت امروز خویش

5 خاک شد جانها به ره، مپسند از بهر خدا این غبار غم بر آن روی جهان افروز خویش

6 هر شبی پیش چراغی سوز خود گویم، از آنک سوخته با سوخته بیرون فشاند سوز خویش

7 در دلم باز آمد او، یاری کن، ای خون جگر تا بگریم سیر من بر روزگار و روز خویش

8 بنده خسرو بر رخ از خون حرف بی صبری نوشت تا کند تعلیم رسوایی به صبرآموز خویش