در ازل هر کو به فیضِ دولت از حافظ شیرازی غزل 218

1 در ازل هر کو به فیضِ دولت ارزانی بُوَد تا ابد جامِ مرادش همدمِ جانی بُوَد

2 من همان ساعت که از مِی خواستم شد توبه کار گفتم این شاخ ار دهد باری، پشیمانی بُوَد

3 خود گرفتم کَافکَنَم سجاده چون سوسن به دوش همچو گُل بر خِرقه رنگِ مِی مسلمانی بُوَد

4 بی چراغِ جام در خلوت نمی‌یارم نشست زان که کُنجِ اهلِ دل باید که نورانی بُوَد

5 همتِ عالی طلب جامِ مُرَصَّع گو مباش رند را آبِ عِنَب یاقوتِ رُمّانی بُوَد

6 گر چه بی‌سامان نماید کارِ ما، سهلش مبین کاندر این کشور گدایی، رَشکِ سلطانی بُوَد

7 نیک نامی خواهی ای دل با بَدان صحبت مدار خودپسندی جانِ من بُرهانِ نادانی بُوَد

8 مجلسِ اُنس و بهار و بحثِ شعر اندر میان نَستَدَن جامِ مِی از جانان گران جانی بُوَد

9 دی عزیزی گفت حافظ می‌خورد پنهان شراب ای عزیزِ من! نه عیب آن بِه که پنهانی بود؟