در ازل هر کو به فیضِ دولت ارزانی بُوَد
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
1 در ازل هر کو به فیضِ دولت ارزانی بُوَد تا ابد جامِ مرادش همدمِ جانی بُوَد
2 من همان ساعت که از مِی خواستم شد توبه کار گفتم این شاخ ار دهد باری، پشیمانی بُوَد
3 خود گرفتم کَافکَنَم سجاده چون سوسن به دوش همچو گُل بر خِرقه رنگِ مِی مسلمانی بُوَد
4 بی چراغِ جام در خلوت نمی‌یارم نشست زان که کُنجِ اهلِ دل باید که نورانی بُوَد
5 همتِ عالی طلب جامِ مُرَصَّع گو مباش رند را آبِ عِنَب یاقوتِ رُمّانی بُوَد
6 گر چه بی‌سامان نماید کارِ ما، سهلش مبین کاندر این کشور گدایی، رَشکِ سلطانی بُوَد
7 نیک نامی خواهی ای دل با بَدان صحبت مدار خودپسندی جانِ من بُرهانِ نادانی بُوَد
8 مجلسِ اُنس و بهار و بحثِ شعر اندر میان نَستَدَن جامِ مِی از جانان گران جانی بُوَد
9 دی عزیزی گفت حافظ می‌خورد پنهان شراب ای عزیزِ من! نه عیب آن بِه که پنهانی بود؟
معنی شعر:
گذشته، گذشته است؛ باید به فکر آینده بود از انجام کاری پشیمانی پشیمانی دیگر سودی ندارد. باید با عقل مندی و سعی و تلاش اشتباهات گذشته را جبران کنی از سختیهای راه نهراس قاطع و استوار باش و رازداری و دور اندیشی و احتیاط را فراموش مکن