1 منم آن کس که نبینم بزنم فاخته گیرم من از آن خارکشانم که شود خار حریرم

2 به کی مانم به کی مانم که سطرلاب جهانم همه اشکال فلک را به یکایک بپذیرم

1 صفت خدای داری چو به سینه‌ای درآیی لمعان طور سینا تو ز سینه وانمایی

2 صفت چراغ داری چو به خانه شب درآیی همه خانه نور گیرد ز فروغ روشنایی

1 گر شرم همی از آن و این باید داشت پس عیب کسان زیر زمین باید داشت

2 ور آینه‌وار نیک و بد بنمائی چون آینه روی آهنین باید داشت

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد