افزون بود ز عالم دل یاد از واعظ قزوینی غزل 456

1 افزون بود ز عالم دل یاد آن بزرگ کوچک شود سرا، چو بود میهمان بزرگ

2 آسان تر آن جهان بکف آید ازین جهان بهتر زند خدنگ، بود چون نشان بزرگ

3 بر دل ترا نچسبد از آن کار آن جهان کآیینه است کوچک و، آیینه دان بزرگ

4 بس دستگاه همت والا شده است تنگ زآن رو که گشته اند بسی کوچکان بزرگ

5 دنیا نه جای این همه عرض تجمل است این خانه بس محقر و، دستار خوان بزرگ

6 واعظ ز مال قدر کس افزون نمیشود زآنسان که کوهسار نگردد ز کان بزرگ