1 ای که در عالم خوبی به لطافت علمی گلرخان برگ و گیاهند و تو باغ ارمی

2 گر نه باغی ز چه معنی طرب انگیز و خوشی ورنه سروی ز چه رو سرکش و صاحب قدمی

3 گرچه سرمایهٔ حسن مه نو بسیار است هیچ از او ابروی دلجوی تو را نیست کمی

4 خیز و دیگر مکن ای گل به رخش دعوی حسن ورنه بنشین به همین داعیه چندانکه دمی

5 ای خیالی به وجودش همه شیرین گویی چو دهانش سخن آغاز کند تو عدمی