عقل ناقص به کار از شاه نعمت‌الله ولی غزل 692

1 عقل ناقص به کار می ناید صحبت او مرا نمی باید

2 سخنش اعتبار نتوان کرد زانکه بر قول خود نمی پاید

3 هر زمان قصهٔ دگر خواند هر دم انکامه ای بیاراید

4 آبرو را به خاک ره ریزد به لب خشک باده پیماید

5 چون که از شوق عشق بی خبرست لاجرم دوستی نمی شاید

6 نفی سید کند ولی به خیال آن خیالش به خواب بنماید

7 سیدی عاشقی بجو که تمام جانت از ذوق او بیاساید