من خاکِ چنان بادم کو زلفِ از اثیر اخسیکتی غزل 32

1 چو من عادت چنین دارم که غم را شادی انگارم به بیماری چنان کآمد تو هم می‌دار تیمارم

2 به درد تازه هر ساعت مرا مشغول خود می‌کن از این بیکار کم داری دمی بیکار مگذارم

1 با که گویم راز چون همدم نماند درد بگذشت از حد و مرهم نماند

2 نقش یک همدم بمن ننمود چرخ وین بتر کز عمر هم یک دم نماند

1 بدین جمال اگر تو را وفاستی همه جهان به مملکت تو راستی

2 وگر، به، سکه بودمی، شدی به دل که خطبه طرب به نام ماستی

1 فصل بهار وصل بتان اصل خرمی است هرکس که زین دو شاد نباشد نه آدمی است

1 دلی که بسته این پیرزال جادو نیست همیشه خسته زخم جهان بدخو نیست

2 سرای داد ندانم کدام سوست و لیک ز هفت پاره ی شهر حدوث زین سو نیست