ای آنکه چو از جلال الدین محمد مولوی رباعی 14

1 مقریی می‌خواند از روی کتاب ماؤکم غورا ز چشمه بندم آب

2 آب را در غورها پنهان کنم چشمه‌ها را خشک و خشکستان کنم

1 چون رسیدند آن نفر نزدیک او بانگ بر زد هی کیانید اتقو

2 با ادب گفتند ما از دوستان بهر پرسش آمدیم اینجا بجان

1 بود لقمان پیش خواجهٔ خویشتن در میان بندگانش خوارتن

2 می‌فرستاد او غلامان را به باغ تا که میوه آیدش بهر فراغ

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم