منم آنکه مست و بیخود ز از اهلی شیرازی غزل 1008

1 منم آنکه مست و بیخود ز غم تو لاله رویم همه عشق و درد و داغم همه شوق و آرزویم

2 تو بهار عاشقانی بخدا اگر نباشی نه بهار باغ بینم نه گل و سمن ببویم

3 مگرت بخواب بینم چو حیات خضر اگر نه خبر تو از که پرسم اثر تو از که جویم؟

4 ز محبت تو با من همه خلق چون رقیبند بکه راز خود گشایم غم خویش با که گویم؟

5 دل عاشقان بمویی ز امید بسته داری بوفا که مگسل از من که ضعیفتر ز مویم

6 همه جان اگر شوم من نگهت هنوز نتوان مگر آنکه چشم و جان هم ز غبار تن بشویم

7 تو که پادشاه حسنی بگدا کجا نشینی بزکوه حسن گای نظری فکن بسویم

8 زمن آن غزال مشکین نرمد ز طعن مردم من ازین کرشمه اهلی سگ آن فرشته خویم