منم که دیده به دیدار دوست از حافظ شیرازی غزل 259

1 بیار باده و بازم رهان ز مخموری که هم به باده توان کرد دفع رنجوری

2 به هیچ وجه نتابد چراغ مجلس انس مگر به روی نگار و شراب انگوری

1 بر سرِ آنم که گر ز دست برآید دست به کاری زنم که غصه سر آید

2 خلوتِ دل نیست جایِ صحبت اَضداد دیو چو بیرون رود، فرشته درآید

1 خیز و در کاسه زر آب طربناک انداز پیشتر زان که شود کاسه سر خاک انداز

2 عاقبت منزل ما وادی خاموشان است حالیا غلغله در گنبد افلاک انداز

1 واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کارِ دیگر می‌کنند

2 مشکلی دارم ز دانشمندِ مجلس بازپرس توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند؟

1 ما ز یاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم

2 تا درخت دوستی بر کی دهد حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم