غم میرمد، ز پیچش زلف سیاه از واعظ قزوینی غزل 546

1 غم میرمد، ز پیچش زلف سیاه تو دل کوچه میدهد، بخدنگ نگاه تو

2 از بسکه نازک است ترا چهره، میکند خط نرسته پردگی روی ماه تو

3 مژگان دلکش تو عبث خم نگشته است دزدیده است سر ز خدنگ نگاه تو

4 نتوان نهاد پای طلب از ادب بخاک سر داده اند بسکه عزیزان براه تو

5 امشب گشایشی نبود چشم صبح را واعظ گرفته اوج مگر دود آه تو؟!