مگو که سر بگریبان نشسته از اهلی شیرازی غزل 1097

1 مگو که سر بگریبان نشسته غمناکم که مست بوی محبت ز سینه چاکم

2 چو ذر مهر تو از خاک برگرفت مرا همین بود شرفم ورنه من همان خاکم

3 نظر بدیده ادراک در جهان کردم بجز تو هیچ نیاید بچشم ادراکم

4 خوشم به رندی و آلوده نیستم از زهد اگرچه غرق گناهم ازین گنه پاکم

5 بخاکپای تو سوگند میخورد اهلی که خاک پای توام گر بر اوج افلاکم

6 نازنینان گر کشندم سر نمی تابم ز حکم پادشاهانند ایشان من فقیر و بنده ام

7 زین چمن اهلی مرا دیگر بهیچ امید نیست زانکه از شاخ بقا چونغنچه دل برکنده ام