ای تنم کرده ز غم موئی از خواجوی کرمانی غزل 629

1 ای تنم کرده ز غم موئی و در مو زده خم وی دلم یک سر مو وز سر موئی شده کم

2 گر دلم باک ندارد ز غم عشق چه باک ور غمم دست ندارد ز دل خسته چه غم

3 هم دل گرم گرم نیست درین ره همدل هم دم مرد گرم نیست درین غم همدم

4 پیش چشمم ز حیا آب شود چشمهٔ نیل وانگه از نیل سرشکم برود آب بقم

5 ای بصد وجه رخ خوب تو وجهی ز بهشت وی بصد باب سرکوی تو بابی زارم

6 چون کنم وصف جمالت که دو رویست ورق زانکه بی خون حرامی نبود وصل حرم

7 از تو چون صبر کنم زانکه نگردد ممکن صبر درویش ز الطاف خداوند کرم

8 خیز خواجو که چو پرگار به سر باید گشت هر که در دایرهٔ عشق نهادست قدم