من از صفای درون گر ز خود از اهلی شیرازی غزل 1090

1 من از صفای درون گر ز خود برون آیم چو آب دیده توان کز درت درون آیم

2 اگرچه باد اجل برکند نهال تنم اسیر خویشتنم جانب تو چون آیم

3 تو همچو باد روی من چو خاک مضطربم مگر دمی بنشینی که باسکون آیم

4 چو آب دیده سبکروحتر از آنم من که گر بسنجیم از خاک ره فزون آیم

5 هزار همچو تو اهلی کم است در ره عشق منت بدرگه آن دوست رهنمون آیم

6 چو ناصح در زبان آید مرا موی از بدن خیزد کزان تیغ زبان در دل هزاران نیشتر دارم

7 نه تنها از خیال زلف او مویی شدم اهلی که دستی با خیال موی آن هم در کمر دارم