من می نه ز بهر تنگدستی از خیام نیشابوری رباعی 131

1 * آنان‌ که ز پیش رفته‌اند ای ساقی، در خاکِ غرور خفته‌اند ای ساقی،

2 رو باده خور و حقیقت از من بشنو: باد است هر آن‌چه گفته‌اند ای ساقی.

1 آنان که محیط فضل و آداب شدند در جمع کمال شمع اصحاب شدند

2 ره زین شب تاریک نبردند برون گفتند فسانه‌ای و در خواب شدند

1 چون نیست مقام ما در این دهر مقیم پس بی می و معشوق خطائیست عظیم

2 تا کی ز قدیم و محدث امیدم و بیم چون من رفتم جهان چه محدث چه قدیم

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.