صیدِ آن شوخم که هرگه بزم از اهلی شیرازی غزل 529

1 صیدِ آن شوخم که هرگه بزم عشرت می‌نهد زلف بر رخ می‌گشاید دام صحبت می‌نهد

2 آفتاب من که میل کس ندارد ذره‌ای گرم مهری گر نماید داغ حسرت می‌نهد

3 بر خسان گل می‌فشاند از گلستانش صبا دره اهل محبت خار محنت می‌نهد

4 پا به چشمم کی نهد با این همه خار مژه او که بر برگ گل تر پا به زحمت می‌نهد

5 بار عشق او که کس را برگ کاهی تاب نیست می‌نهد بر جان من صد کوه و منت می‌نهد

6 گر چو شمع آن ماه‌رویم داغِ پیشانی کشد داغ جورش بر سر من تاج عزت می‌نهد

7 هرکجا اهلی نشان پای او بر خاک یافت سر به جای پایش از روی محبت می‌نهد