ای از جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی قصیده 12

1 ای جوادی که بتو بحر و سحاب ننویسند بجز بنده خطاب

2 آن کریمی تو که از غایت جود از ستاننده ترا بیش شتاب

3 هر سؤالی که ز تو شاید کرد داد آنرا کف را د تو جواب

4 زیر دست تو قدر همچو عنان زیر پای تو فلک همچو رکاب

5 شکر تشریف نخواهم گفتن عقل داند که همین است صواب

6 شکر خورشید که گفته است ز نور منت قطره که دارد زسحاب

7 بعد از این هر چه برومند شود بردرخت سخنم از هر باب

8 باشد از دولت تو زانکه نهال تو نشاندستی و دادستی آب

9 جاودان در شرف و جاه بزی وز فلک کام دل خویش بیاب

10 حشمت و جاه تو برتر زقیاس مدت عمر تو افزون ز سحاب