تو شوخ نوجوانی من پیر ناتوانم از اهلی شیرازی غزل 975

1 تو شوخ نوجوانی من پیر ناتوانم با من تو سر گرانی من بر دلت گرانم

2 تو چشمه حیاتی، دور از تو من چو ماهی در خاک و خون طپانم چون بیتو زنده مانم

3 از دیدن تو جانم هر چند تازه گردد از من تو گر ملولی هرگز مباد جانم

4 تو پادشاه خوبان من کمترین سگ تو گر پیش خود نخوانی باری ز در مرانم

5 تو مست عیش چونگل من خوار و زار بیتو چون لاله در بیابان با چشم خونفشانم

6 شبها بپاس کویت من چون سگ و تو غافل شاید که یادم آری روزیکه من نمانم

7 صد پاره شد دل از غم گوشی بمن کن ایگل تا حال زار اهلی یکبار بر تو خوانم