ای دل رفته از جلال الدین محمد مولوی غزل 183

1 ای دل رفته ز جا بازمیا به فنا ساز و در این ساز میا

2 روح را عالم ارواح به است قالب از روح بپرداز میا

3 اندر آبی که بدو زنده شد آب خویش را آب درانداز میا

4 آخر عشق به از اول اوست تو ز آخر سوی آغاز میا

5 تا فسرده نشوی همچو جماد هم در آن آتش بگداز میا

6 بشنو آواز روان‌ها ز عدم چو عدم هیچ به آواز میا

7 راز کآواز دهد راز نماند مده آواز تو ای راز میا