سرمست از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1263

1 سرمست شد نگارم بنگر به نرگسانش مستانه شد حدیثش پیچیده شد زبانش

2 گه می‌فتد از این سو گه می‌فتد از آن سو آن کس که مست گردد خود این بود نشانش

3 چشمش بلای مستان ما را از او مترسان من مستم و نترسم از چوب شحنگانش

4 ای عشق الله الله سرمست شد شهنشه برجه بگیر زلفش درکش در این میانش

5 اندیشه‌ای که آید در دل ز یار گوید جان بر سرش فشانم پرزر کنم دهانش

6 آن روی گلستانش وان بلبل بیانش وان شیوه‌هاش یا رب تا با کیست آنش

7 این صورتش بهانه‌ست او نور آسمانست بگذر ز نقش و صورت جانش خوشست جانش

8 دی را بهار بخشد شب را نهار بخشد پس این جهان مرده زنده‌ست از آن جهانش