ره ز مستی بزنم باز به ویرانه از اهلی شیرازی غزل 897

1 ره ز مستی بزنم باز به ویرانه خویش چون مرا شوق تو بیرون برد از خانه خویش

2 سنگ بر سینه زنان زان در دل می کوبم که ترا یافته ام در دل ویرانه خویش

3 تو و بانک طرب انگیز نی و جام شراب من و خون جگر و نعره مستانه خویش

4 میدهی عاشق بی خویشتن از خود خبرش نه ز بیداد ز نی سنگ بدیوانه خویش

5 حال اهلی برسانید به مجنون که کند گریه بر حال من و خنده بر افسانه خویش

6 داغی است بهر گام درین رهگذر تنگ طاووس صفت پهن مکن بال و پر خویش

7 تا پا بسر خود ننهی دوست نیابی اهلی بسر دوست که بگذر ز سر خویش