قامتم گر این چنین از غم از واعظ قزوینی غزل 519

1 قامتم گر این چنین از غم دو تا خواهد شدن هم ز خود چون بید مجنونم، عصا خواهد شدن

2 خضر اگر باشی، بنخل زندگانی دل مبند عاقبت آب بقا، باد فنا خواهد شدن

3 کاسه فغفور کز آواره نخوت پر است بیصدا چون کاسه کشگول گدا خواهد شدن

4 آنکه از کبر است سر تا پا رگ گردن چو شمع عاقبت چین جبینش، نقش پا خواهد شدن

5 گرچه خود را با طناب زندگی پیچیده یی بند بندت عاقبت از هم جدا خواهد شدن

6 جانب افتادگان، دستی که میسازی دراز در کفت هنگام افتادن، عصا خواهد شدن

7 هر کف نانی، که در انبان درویشی کنی پیش حق از بهر تو دست دعا خواهد شدن

8 سایه دست نوازش بر سر بیچارگان در قیامت، برگ نخل مدعا خواهد شدن

9 الفتی کاین جسم لاغر با قناعت کرده است استخوانم عاقبت رزق هما خواهد شدن

10 از چراغ مهر گیتی، روشنی واعظ مجوی کلبه ما روشن از صبح جزا خواهد شدن