آنم که زین بر اسب تمنا از اثیر اخسیکتی غزل 127

1 آنم که زین بر اسب تمنا نهاده‌ام تا لاجرم، چو باد سوار و پیاده‌ام

2 افتاده‌ام چو مشک بر آتش به جرم آنک در بر هزار نافه خاطر گشاده‌ام

3 لرزنده‌ام ز جنبش هر باد و بر حقم زیرا چو شمع مجلس شاهان ستاده‌ام

4 مفلس شدم ز سیم، بماند این یک از هنر صد کنج در خزانه خاطر نهاده‌ام

5 زان کنج دست نقب زمان کوته است از آنک سی سال شصت بار زکاتش بداده‌ام

6 منگر به خامشیم که بر سنگ تجربت چون مشک سوده‌ام، نه چو کافور ساده‌ام

7 طوفان صاعقه است مرا، در جگر چو ابر بر طارم فلک، نه گزاف ایستاده‌ام

8 الحق، تَغابُنی است که با این همه نری مَغبون کند، به شعبده ایام ماده‌ام

9 دزدم برهنه کرد بدان سان که گوییا این لحظه از مشیمه مادر بزاده‌ام

10 ای آنکه، دست گیری افتاده رسم توست وقت است، دست گیر که سخت اوفتاده‌ام