1 از عشق در اندرون جانم دردی است که مرهمی ندانم

2 بی روی کسی که کس ندید است خونابه گرفت دیدگانم

3 از بس که نشان از تو بجستم نه نام بماند و نه نشانم

4 گویند که صبر کن ولیکن چون صبر نماند چون توانم

5 جانا چو تو از جهان برونی جان گیر و برون بر از جهانم

6 زین مظلم جای خانهٔ دیو برسان به بقای جاودانم

7 بی تو نفسی به هر دو عالم زنده بنمانم ار بمانم

8 تا عشق تو در نوشت لوحم مانند قلم به سر دوانم

9 عطار به صبر تن فرو ده تا علم یقین شود عیانم