دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
1 دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس که چنان ز او شده‌ام بی سر و سامان که مپرس
2 کس به امید وفا ترک دل و دین مکناد که چنانم من از این کرده پشیمان که مپرس
3 به یکی جرعه که آزار کسش در پی نیست زحمتی می‌کشم از مردم نادان که مپرس
4 زاهد از ما به سلامت بگذر کاین می لعل دل و دین می‌برد از دست بدان سان که مپرس
5 گفت‌وگوهاست در این راه که جان بگدازد هر کسی عربده‌ای این که مبین آن که مپرس
6 پارسایی و سلامت هوسم بود ولی شیوه‌ای می‌کند آن نرگس فتان که مپرس
7 گفتم از گوی فلک صورت حالی پرسم گفت آن می‌کشم اندر خم چوگان که مپرس
8 گفتمش زلف به خون که شکستی گفتا حافظ این قصه دراز است به قرآن که مپرس
معنی شعر:
از قدرناشناسی دیگران ناراحت نباش پاداش کارهایت رضامندی خداوند است. احساس ندامت در انجام کارهای هم دیگر سودی ندارد تو با سعی و تلاش خود شکستهای گذشته را جبران کن. به خداوند توکل کن. و بدان که تنها حامی و پشتیبان تو هم اوست.
ادامه توضیحات شاعر