دارم از زلف سیاهش گله چندان از حافظ شیرازی غزل 271

1 دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس که چنان ز او شده‌ام بی سر و سامان که مپرس

2 کس به امید وفا ترک دل و دین مکناد که چنانم من از این کرده پشیمان که مپرس

3 به یکی جرعه که آزار کسش در پی نیست زحمتی می‌کشم از مردم نادان که مپرس

4 زاهد از ما به سلامت بگذر کاین می لعل دل و دین می‌برد از دست بدان سان که مپرس

5 گفت‌وگوهاست در این راه که جان بگدازد هر کسی عربده‌ای این که مبین آن که مپرس

6 پارسایی و سلامت هوسم بود ولی شیوه‌ای می‌کند آن نرگس فتان که مپرس

7 گفتم از گوی فلک صورت حالی پرسم گفت آن می‌کشم اندر خم چوگان که مپرس

8 گفتمش زلف به خون که شکستی گفتا حافظ این قصه دراز است به قرآن که مپرس