بر سرِ آنم که گر ز دست برآید از حافظ شیرازی غزل 232

1 بر سرِ آنم که گر ز دست برآید دست به کاری زنم که غصه سر آید

2 خلوتِ دل نیست جایِ صحبت اَضداد دیو چو بیرون رود، فرشته درآید

3 صحبت حُکّام ظلمتِ شبِ یلداست نور ز خورشید جوی بو که برآید

4 بر درِ اربابِ بی‌مروّتِ دنیا چند نشینی که خواجه کی به درآید

5 تَرکِ گدایی مکن که گنج بیابی از نظرِ رهرُوی که در گذر آید

6 صالح و طالِح مَتاعِ خویش نمودند تا که قبول افتد و که در نظر آید

7 بلبلِ عاشق، تو عمر خواه که آخِر باغ شود سبز و شاخِ گُل به بر آید

8 غفلتِ حافظ در این سراچه عجب نیست هر که به میخانه رفت بی‌خبر آید