1 از دو زلف تو شکن وام کنم وز برای دل خود دام کنم

2 از پی آنکه به رویت نرسد چشم بد را به سخن رام کنم

3 تا تو ننمایی رو، گیرم زلف تا رخت چاشت کند، شام کند

4 چشم از زلف سیاه تو کشم گله از محنت ایام کنم

5 از تو صد جور و جفا می بینم با که گویم، به که پیغام کنم؟

6 دل ندارم که نهم بر دگری هم ز زلف تو مگر وام کنم

7 بوسه خواهیم، وگر تند شوی خویشتن را عجمی نام کنم

8 نیست حلوای تو بهر خسرو چه بدان لب طمع خام کنم!