ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت از حافظ شیرازی غزل 90

1 حُسنت به اتفاقِ مَلاحت جهان گرفت آری به اتفاق، جهان می‌توان گرفت

2 افشایِ رازِ خلوتیان خواست کرد شمع شکر خدا که سِرِّ دلش در زبان گرفت

1 ز در درآ و شبستان ما منور کن هوای مجلس روحانیان معطر کن

2 اگر فقیه نصیحت کند که عشق مباز پیاله‌ای بدهش گو دماغ را تر کن

1 حاصلِ کارگه کون و مکان این همه نیست باده پیش آر که اسبابِ جهان این همه نیست

2 از دل و جان شرفِ صحبتِ جانان غرض است غرض این است، وگرنه دل و جان این همه نیست

1 جای حضور و گلشن امن است این سرای زین در به شادمانی و عیش وطرب در آی

2 ای کاخ دولتی تو چه کاخی که مدرج است در شاخسار گلشن تو سایه همای

1 هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد هر پاکروی که بود تردامن شد

2 گویند شب آبستن و این است عجب کاو مرد ندید از چه آبستن شد

1 واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کارِ دیگر می‌کنند

2 مشکلی دارم ز دانشمندِ مجلس بازپرس توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند؟