گویم که دری زوصل اگر باز کنم از ابوالحسن فراهانی رباعی 129

1 از بس که گریه کردم و از بس کشیدم آه طوفان آب و آتش ماهی گرفت و ماه

2 در انتظار آن که برآرم دمی به کام چشمم سفید گشت که روی هنر سیاه

1 نظام دین و دینا قره العین رسول الله که اندر رای رفعت آفتابی بود و گردونی

2 به صد افسون به دست آورده بودش عالم فانی اجل ناگاه در خواب عدم کردش به افسونی

1 خوش در نگار بسته دگر نوبهارست گل رنگ کرده باز به خون هزار دست

2 آب از نگار رنگ برد وین عجب که گل از آب ابر بسته چنین در نگار دست