گویم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 368

1 گویم سخن شکرنباتت یا قصه چشمه حیاتت

2 رخ بر رخ من نهی بگویم کز بهر چه شاه کرد ماتت

3 در خرمنت آتشی درانداخت کز خرمن خود دهد زکاتت

4 سرسبز کند چو تره زارت تا بازخرد ز ترهاتت

5 در آتش عشق چون خلیلی خوش باش که می‌دهد نجاتت

6 عقلت شب قدر دید و صد عید کز عشق دریده شد براتت

7 سوگند به سایه لطیفت سوگند نمی‌خورم به ذاتت

8 در ذات تو کی رسند جان‌ها چون غرقه شدند در صفاتت

9 چون جوی روان و ساجدت کرد تا پاک کند ز سیئاتت

10 از هر جهتی تو را بلا داد تا بازکشد به بی‌جهاتت

11 گفتی که خمش کنم نکردی می‌خندد عشق بر ثباتت