1 ایکه از دفتر حسنت مه تابان بابیست آتش روی تو در عین لطافت آبیست

2 نیست در دور خطت دور تسلسل باطل که خط سبز تو از دور تسلسل بابیست

3 تا شد ابروی کژت فتنهٔ هر گوشه نشین ای بسا فتنه که در گوشهٔ هر محرابیست

4 زلف هندوی توام دوش بخواب آمده بود بس پریشانم ازین رانک پریشان خوابیست

5 پرتو روی چو ماه تودر آن زلف سیاه راستی را چه شب تیره و خوش مهتابیست

6 آنک گوید که عناب نشاند خون را بی تو هر قطره‌ئی از خون دلم عنابیست

7 آفتابیست که از اوج شرف می‌تابد یا بت ماست که در هر خم زلفش تابیست

8 من ازین در نروم زانکه بهر باب که هست پیش خواجو درش از روضه رضوان بابیست