ایکه از شرمت خوی از رخسارهٔ از خواجوی کرمانی غزل 327

1 ایکه از شرمت خوی از رخسارهٔ خور می‌چکد چون سخن می‌گوئی از لعل تو گوهر می‌چکد

2 زان لب شیرین چو می‌آرم حدیثی در قلم از نی کلکم نظر کن کاب شکر می‌چکد

3 دامن گردون پر از خون جگر بینم بصبح بسکه در مهر تو اشک از چشم اختر می‌چکد

4 چون عقیق گوهر افشان تو می‌آرم بیاد در دمم سیم مذاب از دیده بر زر می‌چکد

5 بسکه می‌ریزد ز چشمم اشک میگون شمع‌وار ز آتش دل خون لعل از چشم ساغر می‌چکد

6 عاقبت سیلابم از سر بگذرد چون دمبدم راه می‌گیرم برآب چشم و دیگر می‌چکد

7 آستین بردیده می‌بندم ولی در دامنم خون دل چندانکه می‌بینم فزونتر می‌چکد

8 خامه چون احوال دردم بر زبان می‌آورد اشک خونینش روان بر روی دفتر می‌چکد

9 تشنه می‌میرم چو خواجو برلب دریا و لیک برلب خشکم سرشک از دیدهٔ تر می‌چکد