گر ای اشک دیده به خویشت از خیالی بخارایی غزل 212

1 گر ای اشک دیده به خویشت بخواند مرو کآن سیه‌رو تو را می‌دواند

2 کسی نیست کآنجا رساند پیامم مگر نالهٔ من به جایی رساند

3 مرا در شب هجر او کیست بر سر به جز دیده یاری که آبی چکاند

4 دلا صورت حال نادانی من به نوعی ادا کن به پیشش که داند

5 کنون هر گناهی که آید ز اشکم خیالی یکایک به رو می‌نشاند