1 گر مرد این حدیثی زین باده مست باشی صد توبه در زمانی بر هم شکست باشی

2 نه مست بودن از می کار تنگدلان است گر هوشیار عشقی از دوست مست باشی

3 تا کی ز ناتمامی در حلقهٔ تمامان گه خودنمای گردی گه خود پرست باشی

4 آخر دمی چنان شو کز دست ساقی جان جامی بخورد باشی وز خود برست باشی

5 ای بر کنار مانده برخیز از دو عالم تا در میان مردان ز اهل نشست باشی

6 در صحبت بلندان خود را بلند گردان تا کی ز نفس خودبین چون خاک پست باشی

7 گر کاملی درین ره چون عاشقان کامل از خویش نیست گردی وز دوست هست باشی

8 تا بسته‌ای به مویی زان موی در حجابی چه کوهی و چه کاهی چون پای‌بست باشی

9 عطار اگر بر اصلی اصلا ز خود فنا شو کانگه که نیست گردی با او به دست باشی