گر باده خوری تو با از خیام نیشابوری رباعی 109

1 آن‌کس که زمین و چرخ و افلاک نهاد بس داغ که او بر دل غمناک نهاد

2 بسیار لب چو لعل و زلفین چو مشک در طبل زمین و حقهٔ خاک نهاد

1 برخیز و مخور غمِ جهانِ گُذران، خوش باش و دمی به شادمانی گذران

2 در طَبْعِ جهان اگر وفایی بودی، نوبت به تو خود نیامدی از دگران.

1 ای کاش که جای آرمیدن بودی یا این ره دور را رسیدن بودی

2 کاش از پی صد هزار سال از دل خاک چون سبزه امید بر دمیدن بودی

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.