گر می نخوری طعنه مزن مستان را از خیام رباعی 4

1 تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد

2 گر چشمهٔ زمزمی و گر آب حیات آخر به دل خاک فروخواهی شد

1 مشنو سخن از زمانه ساز آمدگان می خواه مروق به طراز آمدگان

2 رفتند یکان یکان فراز آمدگان کس می ندهد نشان ز بازآمدگان

1 یک جرعهٔ می ز ملک کاووس به است از تخت قباد و ملکت طوس به است

2 هر ناله که رندی به سحرگاه زند از طاعت زاهدان سالوس به است

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد