گر شبی ماه رخت پرده ز از خیالی بخارایی غزل 219

1 گر شبی ماه رخت پرده ز رو برگیرد شمع از حسرت آن سوختن از سر گیرد

2 سوخت سر تا قدمم بهر تو چون شمع و هنوز با تو سوز دل ما هیچ نمی درگیرد

3 آن زمان چهرهٔ مقصود توان دید که عشق پردهٔ هستیِ ما را ز میان برگیرد

4 ای ملامتگر مستان خرابات تو نیز باش تا یار شود ساقی و ساغر گیرد

5 در ازل با تو خیالی چو دم از رندی زد حیف باشد که کنون شیوهٔ دیگر گیرد