اگر آن ماه مهربان گردد از خواجوی کرمانی غزل 255

1 اگر آن ماه مهربان گردد غم دل غمگسار جان گردد

2 آنکه چون نامش آورم بزبان همه اجزای من زبان گردد

3 ور کنم یاد ناوک چشمش مو بر اعضای من سنان گردد

4 چون کنم نقش ابرویش بردل قد چون تیر من کمان گردد

5 مه ز شرم جمال او هرماه در حجاب عدم نهان گردد

6 یا رب این آسیاب دولابی چند برخون عاشقان گردد

7 چون دلم با غم تو گوید راز در میان خامه ترجمان گردد

8 از لبت هر که او نشان پرسد چون دهان تو بی نشان گردد

9 چون ز لعلت سخن کند خواجو شکر از منطقش روان گردد