1 اگر آن ماه مهربان گردد غم دل غمگسار جان گردد

2 آنکه چون نامش آورم به زبان همه اجزای من زبان گردد

3 ور کنم یاد ناوک چشمش مو بر اعضای من سنان گردد

4 چون کنم نقش ابرویش بر دل قد چون تیر من کمان گردد

5 مه ز شرم جمال تو هر ماه در حجاب عدم نهان گردد

6 یارب، این آسیای دولابی چند بر خون عاشقان گردد

7 چون دلم با غم تو گوید راز در میان خانه ترجمان گردد

8 چون ز لعلت سخن کند خسرو شکر از منطقش روان گردد