گر همچو من افتادهٔ این از حافظ شیرازی رباعی 42

1 ز دلبری نتوان لاف زد به آسانی هزار نکته در این کار هست تا دانی

2 بجز شکردهنی مایه‌هاست خوبی را به خاتمی نتوان زد دم سلیمانی

1 چه مستی است؟ ندانم که رو به ما آورد که بود ساقی و این باده از کجا آورد؟

2 تو نیز باده به چنگ آر و راهِ صحرا گیر که مرغ نغمه سُرا سازِ خوش نوا آورد

1 به گوش جان رهی منهی ای ندا در داد ز حضرت احدی لا اله الا الله

2 که ای عزیز کسی را که خواریست نصیب حقیقت آنکه نیابد به زور منصب و جاه

1 جای حضور و گلشن امن است این سرای زین در به شادمانی و عیش وطرب در آی

2 ای کاخ دولتی تو چه کاخی که مدرج است در شاخسار گلشن تو سایه همای

1 هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد هر پاکروی که بود تردامن شد

2 گویند شب آبستن و این است عجب کاو مرد ندید از چه آبستن شد

1 واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کارِ دیگر می‌کنند

2 مشکلی دارم ز دانشمندِ مجلس بازپرس توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند؟