اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها از حافظ شیرازی غزل 155

1 اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد

2 و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد

3 و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فروریزد

4 من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم بس آبروی که با خاک ره برآمیزد

5 فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد

6 تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد

7 بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد